update
Door: Fleur
Blijf op de hoogte en volg Fleur
07 November 2012 | Ecuador, Baños
Hallo lieve allemaal,
Het is een tijd geleden dat ik geschreven heb en ondertussen is er alweer veel gebeurd. Daniel het jongentje dat de Ipod van Bas gestolen had stond een week laten met Ipod voor de deur. Manuel de concierge had hem op straat aangetroffen waar hij in zijn eentje een halve kip aan het wegwerken was. Na een dikke knuffel was alles weer goed tussen Bas en de kleine boef. Jammer was dat hij na een nacht slapen in een bed en een voedzaam ontbijt weer is verdwenen. Hij is nog twee keer teruggekomen met zijn broertje maar heeft het nooit langer uitgehouden dan een of twee nachten. Hij leeft nu dus weer op straat. De houding van de projectleiding ten aanzien van dit soort jongens is heel losjes. Ze hebben zoiets van willen de jongens niet blijven, prima dan gaan ze. Willen ze wel blijven dan krijgen ze wat ze nodig hebben en kunnen ze naar school. Op zich is het een houding die me wel aanstaat omdat ze de jongens verantwoordelijkheid geven, maar soms vraag ik me af of je een negenjarige jongen zelf kan laten beslissen of hij op de straat wil leven met al zijn vrijheden, maar ook gevaren of op het project waar hij in een vast ritme terecht komt.
Verder gaat het met de andere jongens goed. Af en toe halen ze het bloed onder mijn nagels vandaan, maar wanneer een dan een stelletje staat te koken en ondertussen een hele playbackshow met dan houden, dan sta ik zo van ze te genieten. De kleine Josue leer ik Nederlandse liedjes. Ik de manenschijn is zwaar favoriet maar klap eens in je handjes en hanse panse kevertje vindt hij ook leuk. Beetje jammer dat we nu voor het slapen ongeveer tien keer moeten zingen voor dat hij wil gaan liggen.
Omdat hij de hele dag op het project is komt hij ook wel eens in mijn kamer. Hij was al iets aan het brabbelen over een slot, maar ik hechte er niet zoveel waarde aan. Hij sloot mijn kamerdeur en ineen begreep ik het, kamer op slot van binnenuit en er was geen sleutel.Ik baalde ontzettend want ik had spullen nodig die binnen lagen. Ik proberen met haarspeldjes en andere smalle dingen de deur open te krijgen, in films lukt dat altijd, maar mijn deur bleef potdicht. Na honderd ker te hebben gevraagd of er echt geen sleutels waren was ik de wanhoop nabij en in staat om de deur open te trappen. Verschillende jongens hadden me al proberen te helpen, maar zonder resultaat. Ik had gedacht dat het peanuts voor ze zou zijn, maar dat viel tegen. Uiteindelijk kwam Cyrillo een jongen die sinds drie maanden op zichzelf woont mij helpen. Hij wist nog wel een trucje om de deur open te krijgen en hij draaide zo de hele deurklink los. Leve de straatkinderen experiences!
twee weekenden geleden hadden we een vrijwilligers weekend. Alle vrijwilligers die op de Don Bosco projecten "chicos de la calle" werken kwamen naar ons toe. Er waren heel veel vrijwilligers uit Ecuador zelf, maar ook een aantal uit Duitsland, Oostenrijk en Spanje. In het begin kregen we heel veel presentaties over de visie en hoe te handelen en de doelstellingen. Daarna was er een soort spelletjes circuit wat echt hilarisch was. Blind yoghurt voeren, waterspelletjes en andere rariteiten. Bij een spel werd gezegd dat we niet acht nat zouden worden alleen je voeten een beetje. Nou dat heb ik geweten. Het was de bedoeling dat je in een rijtje ging staan en dan waterballonnen naar achter te gooien en op zo manier ze door te geven. De jongen die had gezegd dat we niet echt nat zouden worden was misschien vergeten dat meisjes wel eens lange nagels hebben en de ene na de andere ballon sneuvelde in mijn handen. Uiteindelijk zijn we toch mooi derde geworden. s Avonds hadden we een noche de allegria con salesianos. Ik was heel benieuwd wat dat inhield, maar het bleek heel gezellig een bonte avond met afsluitend dansen te zijn. En voor dansen moet je hier in ecuador zijn. Iedereen kan hier dansen! Zelfs Padre Robert de coordinator zwierde over de dansvloer.
Maandag en dinsdag, mijn vrije dagen had Pasch onze duitse medevrijwilliger ook vrij omdat hij het weekend op het project was geweest. We besloten op avontuur te gaan. We wilde eerst naar de kust, maar er bleek geen bus meer te gaan. We zijn toen, na een heerlijke veganistische maaltijd gefrituurde komkommer, waarom niet naar de busterminal gegaan om te kijken waar we nog heen konden. We hadden twee opties en doormiddel van een muntje gooien hebben we uiteindelijk beslist. Het werd Guayaquil, de grootste stad van Ecuador heel dicht bij de kust. We wisten dat we ongeveer om drie uur ´s nachts aan zouden komen en we wisten niet zo goed hoe we dat moesten doen met een hostal enzo. We bedachten dat we misschien wel op het Don Bosco project in Guayaquil konden slapen, we hadden alleen nog even een nummer nodig van iemand die daar werkte. We besloten Padre Robert te smsen, maar dat bleek toch best wel spannend. Kan je een pater wel om half elf ´s avond smsen, hoelaat slaapt een pater eigenlijk, zou een pater eigenlijk wel met zijn telefoon slapen? Als twee giegelende schoolkinderen gingen we toch maar op het knopje klikken. Uiteindelijk is dat niets geworden en konden we gewoon een taxi krijgen en een hostal nemen. De volgende dag hebben we heel veel rondgelopen. We wisten beide niets van de stad, maar dat was eigenlijk wel leuk. We hebben eindeloos veel warenhuizen bezocht en stopte om de tien minuten om even te zitten. Ik had verwacht dat Guayaquil heel lelijk zou zijn omdat veel mensen dat zeggen, maar dat was echt niet waar. Er was een nieuwe boulevaard en daawrachter lagen prachtige koloniale panden. Het was heel leuk om samen met Pasch de stad te ontdekken en toen we ´s avond in een bar kwamen waar ze speciaal voor ons Celine Dion en Bonnie Tyler gingen draaien kon het echt niet meer kapot.
Afgelopen week was het allerzielen, een feestdag die hier groots gevierd wordt. Ik geloof dat het het gebruik is dat je eten bengt naar de doden, dat hebben we met de jongens niet gedaan, maar een ander gebruik, het drinken van colada morada en het eten van quagua (betekend kind in quischwa) de pan. Ik mocht de madrina helpen met het bereiden van deze twee typisch Ecuadoriaanse producten en voelde me helemaal geintegreerd dat ik als nederlandse uit de klei getrokken meisje, daar toch maar mooi een nationaal feestgerecht stond klaar te maken. Vrijdag hadden we vrij en Bas en ik hadden besloten de jongens op onze kosten mee uit te nemen. We zijn eerst wezen spelen in het park bij het zwembad en daarna wezen zwemmen en eten in een restaurantje. Allemaal gedaan van het sponsorgeld, dus sponsors hartelijk bedankt ook namens de jongens! Het project is zelf namelijk totaal blut. Ze hebben geld voor alle dingen die echt nodig zijn, maar meer kan er niet meer vanaf. Vandaar dat Bas en ik besloten hebben de jongens vaker mee te nemen op onze kosten. Het is voor hun ook lekker om af en toe van het project af te zijn en voor ons ook. Zo willen we ze een keer meenemen naar een echte voetbalwedstrijd in het stadion omdat ze daar allemaal gek van zijn. Verder weten we het nog niet zo goed, maar ik zal het zeker nog laten weten.
Zo, jullie zijn weer een beetje op de hoogte. Bedankt voor alle reacties op mijn vorige blog, ik vind het heel leuk om ook van jullie te horen en als er vragen zijn, stel die dan ook gerust.
Muchos besos,
Florsita
Het is een tijd geleden dat ik geschreven heb en ondertussen is er alweer veel gebeurd. Daniel het jongentje dat de Ipod van Bas gestolen had stond een week laten met Ipod voor de deur. Manuel de concierge had hem op straat aangetroffen waar hij in zijn eentje een halve kip aan het wegwerken was. Na een dikke knuffel was alles weer goed tussen Bas en de kleine boef. Jammer was dat hij na een nacht slapen in een bed en een voedzaam ontbijt weer is verdwenen. Hij is nog twee keer teruggekomen met zijn broertje maar heeft het nooit langer uitgehouden dan een of twee nachten. Hij leeft nu dus weer op straat. De houding van de projectleiding ten aanzien van dit soort jongens is heel losjes. Ze hebben zoiets van willen de jongens niet blijven, prima dan gaan ze. Willen ze wel blijven dan krijgen ze wat ze nodig hebben en kunnen ze naar school. Op zich is het een houding die me wel aanstaat omdat ze de jongens verantwoordelijkheid geven, maar soms vraag ik me af of je een negenjarige jongen zelf kan laten beslissen of hij op de straat wil leven met al zijn vrijheden, maar ook gevaren of op het project waar hij in een vast ritme terecht komt.
Verder gaat het met de andere jongens goed. Af en toe halen ze het bloed onder mijn nagels vandaan, maar wanneer een dan een stelletje staat te koken en ondertussen een hele playbackshow met dan houden, dan sta ik zo van ze te genieten. De kleine Josue leer ik Nederlandse liedjes. Ik de manenschijn is zwaar favoriet maar klap eens in je handjes en hanse panse kevertje vindt hij ook leuk. Beetje jammer dat we nu voor het slapen ongeveer tien keer moeten zingen voor dat hij wil gaan liggen.
Omdat hij de hele dag op het project is komt hij ook wel eens in mijn kamer. Hij was al iets aan het brabbelen over een slot, maar ik hechte er niet zoveel waarde aan. Hij sloot mijn kamerdeur en ineen begreep ik het, kamer op slot van binnenuit en er was geen sleutel.Ik baalde ontzettend want ik had spullen nodig die binnen lagen. Ik proberen met haarspeldjes en andere smalle dingen de deur open te krijgen, in films lukt dat altijd, maar mijn deur bleef potdicht. Na honderd ker te hebben gevraagd of er echt geen sleutels waren was ik de wanhoop nabij en in staat om de deur open te trappen. Verschillende jongens hadden me al proberen te helpen, maar zonder resultaat. Ik had gedacht dat het peanuts voor ze zou zijn, maar dat viel tegen. Uiteindelijk kwam Cyrillo een jongen die sinds drie maanden op zichzelf woont mij helpen. Hij wist nog wel een trucje om de deur open te krijgen en hij draaide zo de hele deurklink los. Leve de straatkinderen experiences!
twee weekenden geleden hadden we een vrijwilligers weekend. Alle vrijwilligers die op de Don Bosco projecten "chicos de la calle" werken kwamen naar ons toe. Er waren heel veel vrijwilligers uit Ecuador zelf, maar ook een aantal uit Duitsland, Oostenrijk en Spanje. In het begin kregen we heel veel presentaties over de visie en hoe te handelen en de doelstellingen. Daarna was er een soort spelletjes circuit wat echt hilarisch was. Blind yoghurt voeren, waterspelletjes en andere rariteiten. Bij een spel werd gezegd dat we niet acht nat zouden worden alleen je voeten een beetje. Nou dat heb ik geweten. Het was de bedoeling dat je in een rijtje ging staan en dan waterballonnen naar achter te gooien en op zo manier ze door te geven. De jongen die had gezegd dat we niet echt nat zouden worden was misschien vergeten dat meisjes wel eens lange nagels hebben en de ene na de andere ballon sneuvelde in mijn handen. Uiteindelijk zijn we toch mooi derde geworden. s Avonds hadden we een noche de allegria con salesianos. Ik was heel benieuwd wat dat inhield, maar het bleek heel gezellig een bonte avond met afsluitend dansen te zijn. En voor dansen moet je hier in ecuador zijn. Iedereen kan hier dansen! Zelfs Padre Robert de coordinator zwierde over de dansvloer.
Maandag en dinsdag, mijn vrije dagen had Pasch onze duitse medevrijwilliger ook vrij omdat hij het weekend op het project was geweest. We besloten op avontuur te gaan. We wilde eerst naar de kust, maar er bleek geen bus meer te gaan. We zijn toen, na een heerlijke veganistische maaltijd gefrituurde komkommer, waarom niet naar de busterminal gegaan om te kijken waar we nog heen konden. We hadden twee opties en doormiddel van een muntje gooien hebben we uiteindelijk beslist. Het werd Guayaquil, de grootste stad van Ecuador heel dicht bij de kust. We wisten dat we ongeveer om drie uur ´s nachts aan zouden komen en we wisten niet zo goed hoe we dat moesten doen met een hostal enzo. We bedachten dat we misschien wel op het Don Bosco project in Guayaquil konden slapen, we hadden alleen nog even een nummer nodig van iemand die daar werkte. We besloten Padre Robert te smsen, maar dat bleek toch best wel spannend. Kan je een pater wel om half elf ´s avond smsen, hoelaat slaapt een pater eigenlijk, zou een pater eigenlijk wel met zijn telefoon slapen? Als twee giegelende schoolkinderen gingen we toch maar op het knopje klikken. Uiteindelijk is dat niets geworden en konden we gewoon een taxi krijgen en een hostal nemen. De volgende dag hebben we heel veel rondgelopen. We wisten beide niets van de stad, maar dat was eigenlijk wel leuk. We hebben eindeloos veel warenhuizen bezocht en stopte om de tien minuten om even te zitten. Ik had verwacht dat Guayaquil heel lelijk zou zijn omdat veel mensen dat zeggen, maar dat was echt niet waar. Er was een nieuwe boulevaard en daawrachter lagen prachtige koloniale panden. Het was heel leuk om samen met Pasch de stad te ontdekken en toen we ´s avond in een bar kwamen waar ze speciaal voor ons Celine Dion en Bonnie Tyler gingen draaien kon het echt niet meer kapot.
Afgelopen week was het allerzielen, een feestdag die hier groots gevierd wordt. Ik geloof dat het het gebruik is dat je eten bengt naar de doden, dat hebben we met de jongens niet gedaan, maar een ander gebruik, het drinken van colada morada en het eten van quagua (betekend kind in quischwa) de pan. Ik mocht de madrina helpen met het bereiden van deze twee typisch Ecuadoriaanse producten en voelde me helemaal geintegreerd dat ik als nederlandse uit de klei getrokken meisje, daar toch maar mooi een nationaal feestgerecht stond klaar te maken. Vrijdag hadden we vrij en Bas en ik hadden besloten de jongens op onze kosten mee uit te nemen. We zijn eerst wezen spelen in het park bij het zwembad en daarna wezen zwemmen en eten in een restaurantje. Allemaal gedaan van het sponsorgeld, dus sponsors hartelijk bedankt ook namens de jongens! Het project is zelf namelijk totaal blut. Ze hebben geld voor alle dingen die echt nodig zijn, maar meer kan er niet meer vanaf. Vandaar dat Bas en ik besloten hebben de jongens vaker mee te nemen op onze kosten. Het is voor hun ook lekker om af en toe van het project af te zijn en voor ons ook. Zo willen we ze een keer meenemen naar een echte voetbalwedstrijd in het stadion omdat ze daar allemaal gek van zijn. Verder weten we het nog niet zo goed, maar ik zal het zeker nog laten weten.
Zo, jullie zijn weer een beetje op de hoogte. Bedankt voor alle reacties op mijn vorige blog, ik vind het heel leuk om ook van jullie te horen en als er vragen zijn, stel die dan ook gerust.
Muchos besos,
Florsita
-
08 November 2012 - 08:01
Jet:
Hoi Fleur,
wat neem je ons heerlijk mee in je avonturen. Ik zie het helemaal voor me: jij zwervend door de stad Guayaquil en blij zijn met Celine Dion... Dat had je thuis niet kunnen denken, kortom, zo[n reis is grensverleggend in alle opzichten!
Ik geniet elke keer weer van je verhalen, veel plezier en alvast een hele fijne verjaardag!
Groetjes van Jet, Pieter, Abel en Tessel -
08 November 2012 - 10:17
Marianne:
Hé, zit je nu ineens in Thailand? :-)
xxxmama -
08 November 2012 - 12:10
Ruud:
Bueno mujer, gracias por tus cuentos con todos los detalles. Así podemos imaginarnos las circunstancias tuyas tan lejos de aquí. Me parece cada vez más interesante para ti porque estás entendiendo más como fonciona el proyecto. Aquí estamos en pleno otoño y disfrutándolo. Espero que todo siga bien y "ponte pilas!" como dicen los colombianos. Un abrazo muy fuerte, -
08 November 2012 - 12:10
Ruud:
Bueno mujer, gracias por tus cuentos con todos los detalles. Así podemos imaginarnos las circunstancias tuyas tan lejos de aquí. Me parece cada vez más interesante para ti porque estás entendiendo más como fonciona el proyecto. Aquí estamos en pleno otoño y disfrutándolo. Espero que todo siga bien y "ponte pilas!" como dicen los colombianos. Un abrazo muy fuerte, -
08 November 2012 - 20:55
Jolandi Leferink:
Fleur,
Wat een prachtig verhaal. Ik zie het helemaal voor me. Je kunt dus weer nieuwe recepten toevoegen aan je kookkunsten. Als je weer terugkomt (duurt nog lang maar toch...) dan kun je vast een ecuadoriaanse middag en avond organiseren, met heerlijke recepten en vurige dansen.
Hoe heet die voetbalclub waar je met de jongens naar toe gaat? Staat die nog een beetje hoog op de ranglijst?
In Nederland staat F.C. Twente nog steeds bovenaan. Ik hoop natuurlijk dat dit lang gaat duren!
Binnenkort ben je jarig. Is voor jullie jongens de verjaardag ook een speciale dag?
Bedankt voor je bericht,
Groet,
Jolandi -
13 November 2012 - 21:47
Dineke Van Dalen:
Hoi fleur, harstikke leuk om je avonturen te lezen, je weet het levendig te vertellen en neemt me helemaal mee in het leven daar. We blijven je volgen lieve groetjes Dineke -
14 November 2012 - 22:11
Elianne:
Fleur, klinkt echt meeega-gaaf wat je daar allemaal aan doen bent! Gewoon ff op avontuur gaan, Fleur doet t wel hoor! Haha, nee echt ik heb het idee dat je het goed hebt daar en ik wens je een hele mooie verdere tijd toe daar! liefs -
14 November 2012 - 23:38
Bente:
Hey lieve Fleur!
Wat geweldig mooi klinkt het allemaal! Je wakkert echt mijn heimwee naar Zuid Amerika aan, haha! En fijn om te horen wat een goede dingen je allemaal doet met het sponsorgeld! Toch zou het fijn zijn om je, heel asociaal, weer terug in Nederland te hebben.
Tu es bueno de corrazón.
Michos besos y suerte mi amor!
Bente -
15 November 2012 - 15:57
Marcella:
Ola Fleur, leuk om er wat beelden bij te zien en te zien hoe je het naar je zin hebt. Ik denk dat ze daar erg blij mogen zijn dat ze zo'n vrolijke meid erbij hebben, die er helemaal induikt met alles erop en eraan. Dat doe je goed hoor!
Ik weet niet precies wanneer je jarig bent, maar hierbij in ieder geval een dikke verjaardagszoen uit Brummen!
liefs Marcella
-
16 November 2012 - 14:27
Natasja:
Ha Fleur, wat ontzettend leuk om je avonturen te lezen. Je schrijft boeiend en veelzijdig!
Ik vind je dapper, vrouw!
We missen je, met sporten, hoor. Veel succes ennnnn... HAPPY BIRTHDAY!! alvast.
Wat byzonder toch dat die jongen de ipod terug heeft gebracht. je zou denken dat ie het verkocht zou hebben om zelf te kunnen overleven op straat? En hij blijft terugkomen. Dat is al een hele overwinning, Fleur. tuurlijk gun je zo een jongen een beter leven!
Hartelijke groeten ook v de meiden en man! Natasja -
17 November 2012 - 23:23
Mariejose:
Hallo Fleur,
Leuk om van je belevenissen te lezen, dat die ipod is teruggekomen! en dat kindje voor wie je nederlandse liedjes zingt:muziek overschrijdt wereldgrenzen! Dat je je zo goed aanpast en de cultuur opsnuift. Leuk dat je ook de gelegenheid neemt om op pad te gaan, met collega vrijwilligers en zelfs met de jongens om ze te verwennen. Geweldig!
Ben benieuwd of en hoe ze daar verjaardagen vieren! In ieder geval alvast Van Harte Gefeliciteerd!!
Groetjes van Marie-Jose -
18 November 2012 - 12:15
Mieke:
Hoi Fleur,
Van harte gefeliciteerd van de andere kant van de wereldbol.
Leuk om over je avonturen en werkzaamheden op het project te lezen.
Liefs Mieke -
20 November 2012 - 16:20
Jeroen:
Hee Fleur, mooi om je verhalen te lezen. Hoe gaat het met je Spaans? Heeft Ruud je genoeg bijgespijkerd? Jammer dat we niet hebben kunnen meeten in Ecuador. Keep up the good work.
Saludos de Tanzania! Jeroen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
