Twee maanden reizen, in tien minuten lezen
Door: Fleur
Blijf op de hoogte en volg Fleur
27 Februari 2013 | Peru, Chiclayo
Lieve allemaal,
Na echt schandalig lang niets van me te hebben laten horen en er al weken under pressure van oma sta (grapje oma) zal ik nu een verslag geven van de afgelopen twee maanden...
December is natuurlijk een feestmaand en we wilde kerst op het project niet zomaar voorbij laten gaan. We besloten een uitgebreid kerstdiner te houden op de 24e en een kerstontbijt de 25e. We wisten wel dat we wat boodschappen moesten doen, maar we kregen versterkingstroepen in de vorm van de kids mee gestuurd en waren ongeveer twee uur bezig met alleen al de boodschappen. In de rij kregen we de kriebels of we wel geoeg geld bij ons hadden en gauw rende Bas nog even naar de bank. Eind van de middag begonnen we met koken. In eerste instantie hadden we alle jongens de keuken uitgestuurd omdat het er meestal op neer komt als ze willen helpen, dat ze alleen maar eten voor zichzelf maken. Uiteindelijk toch maar wat hulp ingeroepen en rond acht uur konden we eten. We hadden als voorgerecht verschillende kleine hapjes, als hoofdgerecht, spagatti met rode saus met heel veel groete (klinkt bekend voor jullie, maar eten ze hier nooit) en ontzettend lekker vlees, dat we zo hadden gebakken dat het nog rood was wat tot verschillende verschrikte reacties van de boys tot gevolg had. Het was echt nog niet gaar en er zat bloed in... Ja dat krijg je als je normaal vlees eet wat eerst gekookt en dan nog drie uur gesudderd wordt om het enigzinds eetbaar te maken. We hadden de jongens gevraagd hun mooiste kleren aan te trekken en hier hadden ze met enthousiastme aan voldaan. Het was echt een enorm gezellig avond en iedereen leek ook wel een beetje extra zijn best te doen om het gezellig te houden. We hadden na het eten voor elk kind een cadeautje wat ze heel leuk vonden en waar ze al de hele dag over aan het zeuren waren. Na de cadeautjes liet Carlos een van de oudere jongens die ons altijd enorm goed hielp iedereen een bedankje zeggen en het was echt waar, ontroerend. Daarna gingen we als goed Katholiek project naar de avondmis die geloof ik om een uurtje of elf zou beginnen. Rond half een kwam de pater eindelijk aangescheurd met zijn 4 keer 4 en kon de mis beginnen. Tot die tijd hadden we vrolijk kerstliedjes gezongen en een groot deel van de kinderen was buiten aan het voetballen. Uiteindelijk de mis bijgewoond en zijn we snel weer terug gegaan om alle jongens in bed te stoppen.
Het volgende feest was natuurlijk oud en nieuw. Hoe leuk kerst was, oud en nieuw viel enorm tegen. De kids die er waren, een stuk of vijf die avond omdat het grootste deel terug naar de familie was, waren al moe om tien uur en wilde niet gaan dansen in de straten van Ambato. Ze hebben een aantal typische gewoontes hier met oud en nieuw. Zo gaan heel veel jongens verkleed als meisje op straat dansen, als je ze dan passeerd in de auto moet je ze wat geld geven anders kom je er niet langs. Hele slagbomen waren gebouwd om te zorgen dat je er als auto echt niet langs kon. Ook kopen of maken groepen vrienden of familie een año viejo. Je koopt of maakt dan iets wat iets slechts uit het afgelopen jaar symboliseerd en verbrandt dat dan om 12 uur. We hebben de jongens uiteindelijk tot 12.05 wakker weten te houden en zijn toen snel terug gegaan naar het project.
Bijna kwam het eind er al aan, 11 januari, maar eerst arriveerde papa in Quito. Hij was er dinsdag en woensdagochtend hadden we afgesproken in Quito. Het was heel erg leuk om hem weer te zien, maar het voelde helemaal niet alsof we elkaar zolang niet gezien hadden omdat ik geregeld naar huis skype om even een update te geven. Na een dag Quito gingen we naar het project. Twee dagen is papa op het project geweest, of eigenlijk vooral buiten het project in Ambato en omgeving. Vrijdagavond had ik een vriend met een hostal gevraagd om me op te halen. Pasch en zijn vriendinnetje Sophie gingen ook mee. Het afscheid van de jongens was nog een klein drama, met huilende kinderen die niet meer konden stoppen. Ik was op het moment niet echt emotioneel, ik was vooral blij dat ik weg kon, ik was kapot! De volgende dag zijn we wezen paardrijden en hebben we de thermale baden in baños bezocht. Eerst was het plan om samen naar colombia te gaan om daar de plekken te bezoeken waar papa heeft gezeten toen hij 18 was, maar we besloten daar vanaf te zien. Het was te ver en we zouden dan ontzettend moeten haasten. Vanuit baños konden we een mooie tocht naar de Amazone regelen in een reservaat precies tussen de twee nationaal parken. Het was echt een geweldige jungle tocht met een hele goede gids en een leuke groep. We hebben op piranas gevist, tochten gelopen met uitleg over allerlei planten en overlevingsmethodes in de jungle, we hebben een baby kaaiman gezien, mieren gegeten die naar limoen smaakte, water uit een liaan gedronken en een enge insectentocht gehouden. We vlogen vanuit Coca de stad in de jungle vannuit waar we vertokken terug naar Quito en besloten gelijk maar de bus naar Latacunga te nemen omdat ik rondom het meer Quilotoa wilde lopen. Volgende dag vroeg opgestaan en naar het meer gegaan. Quilotoa is een kratermeer en je kan er een rondje omheen lopen op bijna 4000 meter. We begonnen vol goede moed aan het rondje, er dook nog een indiaan op die ons wel wilde gidsen, maar ik wist papa te overtuigen dat dat totaal onnodig was, op een rondje lopen kan je niet verdwalen. Euh... wel dus. Ongeveer na twee uur volgde we gewoon het pad, maar bleken we toch het meer niet meer te kunnen zien. We probeerde de weg te vragen aan twee indianen vrouwen die daar op die koeien aan het letten waren, maar die zeiden alleen maar omhoog omhoog. Wij zoeken naar een pad, omhoog, omlaag toen we bijna zo ver waren om te proberen de zelfde weg terug te lopen zag ik iets wat wel voor een pad kon doorgaan. We besloten het te proberen en inderdaad, we kwamen weer goed uit. Het was echt een hele zware wandeling, of hike zoals alle backpackers zeggen, maar super de moeite waard om dit avontuur samen mee te maken. De dag daarna de bus naar Guayaquil gepakt om daar de laatste dagen door te brengen in een super chic hotel. Toen papa wegging mocht ik nog een nachtje blijven en zo zat ik dus alleen in een tophotel! De volgende dag besloot ik naar Montañita te gaan. Een super touristisch laid back plaatsje. Gelijk leuk contact met de buren uit het hostal en een aantal dagen met hen doorgebracht, voornamelijk chillend. Daarna door naar Puerto Lopez waar ik een toer naar Isla de la plata wilde doen oftewel the poor mans Galapagos. We hebben inderdaad de blue footed boobies gezien en een mooie wandeling over het eiland gemaakt. De volgende dag ging ik met een stel dat ik ontmoet had mee met een man die zichzelf de piraat noemde. Eerst gingen we vissen en toen snorkelen. Het begon keihard te regenen en te stormen onderweg en hing zeeziek overboord, maar het was het waard, de hoge golven, de donkere rotsen van een eiland waar we vlakbij zaten en vele vogels die rondcircelde opzoek naar een lekker visje.
Vanuit Puerto Lopez naar Cuenca gegaan, ontzettend mooie stad en heerlijk om door heen te lopen. Ik was altijd op vakanties al aan het zoeken naar een perfecte hoed, maar ik vond hem nooit. Dat heeft heel wat gefrustreede momenten teweeg gebracht, vraag maar na. Hier in Cuenca maakte ze de pananma hoed, komt dus niet uit panama! en hier heb ik mijn ideaale hoed gevonden. Kreeg ook nog een beetje korting toen ik uitgebreid had verteld over mijn vrijwilligsters avontuur. Beetje jammer dat ik heb twee weken later een keer in de bus heb laten liggen... (grrrr)
Van Cuenca naar Vilcabamba de vallei van de langlevende. Ik had bij het reseachen thuis daar al een geweldig hostal gevonden en voor dat ik wist waar Vilcabamba was wist ik dat ik naar dat hostal toe moest. Het was inderdaad heel erg leuk. Heb een aantal hikes gedaan (op mijn Palladiums want de wandelschoenen had ik weer aan papa mee terug gegeven in de veronderstelling dat ik na Quilotoa echt niet meer ging wandelen). En een heerlijke massaje gahad.
Van Vilcabamba had ik makkelijk naar Peru kunnen oversteken, maar ik was nog niet klaar in het door mij zo geliefde Ecuador. En besloot weer helemaal naar het noorden te gaan naar Otavalo. Daar had ik in een klein indianen dorpje een heel leuk hostal gevonden met nederlandse eigenaresse. Het was ook carnaval die week en dat heb ik geweten! De avonden werden dansend in cirkels doorgebracht en de dagen vol watergevechten, met niet alleen water maar ook meel, eigen, schuim en verf! Door een familie werd ik nog op sleeptouw genomen naar Cotocachi en Cuicotchi. Dan merk je wel als er een auto bij de hand is dat dat alles wel veel makkelijker maakt! Echt een heerlijke tijd daar gehad.
Daarna had ik bedacht dat ik naar Mindo wilde een klein dorpje waar veel te doen zou zijn. Ik was zo gewend aan het Ecuatoriaanse leven dat ik ervan uitging dat gewoon op elk willekeurig moment een bus ging, dit bleek dus niet zo te zijn en ik strande om acht uur s avonds in een klein dorpje. Daar heb ik toen maar overnacht en ben s ochtends vroeg weer verder gegaan. Uiteindelijk ben ik maar een dagje in Mindo geweest want ik had geregeld dat ik een week op een soort ecofarm kon werken. Toen ik daar aankwam bleek het van de Hare Krishna´s te zijn. Ik het begin vond ik het er echt verschrikkelijk, maar na anderhalve dag begon ik het wel naar mijn zin te hebben. Ze hebben een vrijwilligers programma en daar kwamen hele leuke mensen op af. Het was zo dat je s ochtends vier uur moest werken en dan kreeg ja voor 10 dollag per dag eten, een bed en een warme douche. Ook kon je ook nog mee doen met yoga klassen en mantra zing sessies. Dat eerste heb ik wel gedaan, het tweede maar even gelaten.
Vanuit Rio Negro waar de Hare Krishna´s zaten was het niet lang naar Ambato. Eerst nog een leuke lekkere dag in baños gehad, waar ik ook Bas tegen het lijf liep, ben ik zaterdagmiddag naar het project geweest om de jongens voor de laatste keer gedag te zeggen. Ik werd warm onthaald en het was heel erg leuk om ze allemaal weer te zien. Toen ik weg kon was ik namelijk wel blij, maar na een dag of drie begon ik de jongens ook enorm te missen! Het was heerlijk om op het project te kunnen zijn, maar niet de verantwoordlijkheid te hebben. Zondagavond nam ik om 22.30 de bus naar het zuiden waar ik rond 8u s ochtend aankwam. Vanuit daar een ticket naar Peru geregeld. Ik had allemaal enge verhalen over de grensovergang gelezen toen ik alleen maar probeerde op te zoeken of je er iets voor moest betelen, maar het viel ontzettend mee. Om tien uur kwamen we aan in Piura, Peru en ik heb toen snel met twee engelse meisje een hostal gezocht. De volgende dag waren ze er alweer vandoor, maar ik wilde nog even in Piura kijken. Dat was absoluut niet nodig geweest. Het was vies, heet, lawaaierig met auto´s en opdringerige mannen. s middags nam ik de bus naar Chiclayo iets naar het noorden. Ook hier probeerde ik het weer maar het leek wel nog erger dan Piura. Deze ochtend werd ik om zes uur wakker gemaakt door iemand van het hostel, of ik niet diegene was die vroeg wakker gemaakt wilde worden, euuh nee! Toen om acht uur werd er nog eens op mijn deur geklopt met de mededeling dat mijn kamer onderwater stond omdat een of andere vrouw het water niet uit had gezet in haar kamer. Ik besloot Chiclayo nog een kans te geven, maar weer vond ik het niets aan. Heb voor deze avond dus een busticket geboekt naar Cajamarca in de Andes. Ik hoop dat het daar wat rustiger is que toeterende taxi´s en dat de mannen niet zo opdringerig zijn.
Mijn ervaringen tot nu toew in Peru zijn dus nog niet echt denderend, maar ik hoop dat dat wel komt (verwacht ik wel). Ecuador daarentegen ben ik echt laaiend over, het is een geweldig land, alles is er strand, bergen en jungle en de mensen zijn er supervriendelijk. Iedereen staat klaar om je te helpen zonder (geld) bijbedoelingen.
Ik hoop dat ik jullie weer helemaal op de hoogte heb gesteld en ik zal proberen wat vaker te schrijven, maar ik beloof niets...
Heel erg veel liefs voor jullie allemaal en heel erg bedankt voor alle leuke en lieve reacties!
Un abrazo fuerte
Fleur
Na echt schandalig lang niets van me te hebben laten horen en er al weken under pressure van oma sta (grapje oma) zal ik nu een verslag geven van de afgelopen twee maanden...
December is natuurlijk een feestmaand en we wilde kerst op het project niet zomaar voorbij laten gaan. We besloten een uitgebreid kerstdiner te houden op de 24e en een kerstontbijt de 25e. We wisten wel dat we wat boodschappen moesten doen, maar we kregen versterkingstroepen in de vorm van de kids mee gestuurd en waren ongeveer twee uur bezig met alleen al de boodschappen. In de rij kregen we de kriebels of we wel geoeg geld bij ons hadden en gauw rende Bas nog even naar de bank. Eind van de middag begonnen we met koken. In eerste instantie hadden we alle jongens de keuken uitgestuurd omdat het er meestal op neer komt als ze willen helpen, dat ze alleen maar eten voor zichzelf maken. Uiteindelijk toch maar wat hulp ingeroepen en rond acht uur konden we eten. We hadden als voorgerecht verschillende kleine hapjes, als hoofdgerecht, spagatti met rode saus met heel veel groete (klinkt bekend voor jullie, maar eten ze hier nooit) en ontzettend lekker vlees, dat we zo hadden gebakken dat het nog rood was wat tot verschillende verschrikte reacties van de boys tot gevolg had. Het was echt nog niet gaar en er zat bloed in... Ja dat krijg je als je normaal vlees eet wat eerst gekookt en dan nog drie uur gesudderd wordt om het enigzinds eetbaar te maken. We hadden de jongens gevraagd hun mooiste kleren aan te trekken en hier hadden ze met enthousiastme aan voldaan. Het was echt een enorm gezellig avond en iedereen leek ook wel een beetje extra zijn best te doen om het gezellig te houden. We hadden na het eten voor elk kind een cadeautje wat ze heel leuk vonden en waar ze al de hele dag over aan het zeuren waren. Na de cadeautjes liet Carlos een van de oudere jongens die ons altijd enorm goed hielp iedereen een bedankje zeggen en het was echt waar, ontroerend. Daarna gingen we als goed Katholiek project naar de avondmis die geloof ik om een uurtje of elf zou beginnen. Rond half een kwam de pater eindelijk aangescheurd met zijn 4 keer 4 en kon de mis beginnen. Tot die tijd hadden we vrolijk kerstliedjes gezongen en een groot deel van de kinderen was buiten aan het voetballen. Uiteindelijk de mis bijgewoond en zijn we snel weer terug gegaan om alle jongens in bed te stoppen.
Het volgende feest was natuurlijk oud en nieuw. Hoe leuk kerst was, oud en nieuw viel enorm tegen. De kids die er waren, een stuk of vijf die avond omdat het grootste deel terug naar de familie was, waren al moe om tien uur en wilde niet gaan dansen in de straten van Ambato. Ze hebben een aantal typische gewoontes hier met oud en nieuw. Zo gaan heel veel jongens verkleed als meisje op straat dansen, als je ze dan passeerd in de auto moet je ze wat geld geven anders kom je er niet langs. Hele slagbomen waren gebouwd om te zorgen dat je er als auto echt niet langs kon. Ook kopen of maken groepen vrienden of familie een año viejo. Je koopt of maakt dan iets wat iets slechts uit het afgelopen jaar symboliseerd en verbrandt dat dan om 12 uur. We hebben de jongens uiteindelijk tot 12.05 wakker weten te houden en zijn toen snel terug gegaan naar het project.
Bijna kwam het eind er al aan, 11 januari, maar eerst arriveerde papa in Quito. Hij was er dinsdag en woensdagochtend hadden we afgesproken in Quito. Het was heel erg leuk om hem weer te zien, maar het voelde helemaal niet alsof we elkaar zolang niet gezien hadden omdat ik geregeld naar huis skype om even een update te geven. Na een dag Quito gingen we naar het project. Twee dagen is papa op het project geweest, of eigenlijk vooral buiten het project in Ambato en omgeving. Vrijdagavond had ik een vriend met een hostal gevraagd om me op te halen. Pasch en zijn vriendinnetje Sophie gingen ook mee. Het afscheid van de jongens was nog een klein drama, met huilende kinderen die niet meer konden stoppen. Ik was op het moment niet echt emotioneel, ik was vooral blij dat ik weg kon, ik was kapot! De volgende dag zijn we wezen paardrijden en hebben we de thermale baden in baños bezocht. Eerst was het plan om samen naar colombia te gaan om daar de plekken te bezoeken waar papa heeft gezeten toen hij 18 was, maar we besloten daar vanaf te zien. Het was te ver en we zouden dan ontzettend moeten haasten. Vanuit baños konden we een mooie tocht naar de Amazone regelen in een reservaat precies tussen de twee nationaal parken. Het was echt een geweldige jungle tocht met een hele goede gids en een leuke groep. We hebben op piranas gevist, tochten gelopen met uitleg over allerlei planten en overlevingsmethodes in de jungle, we hebben een baby kaaiman gezien, mieren gegeten die naar limoen smaakte, water uit een liaan gedronken en een enge insectentocht gehouden. We vlogen vanuit Coca de stad in de jungle vannuit waar we vertokken terug naar Quito en besloten gelijk maar de bus naar Latacunga te nemen omdat ik rondom het meer Quilotoa wilde lopen. Volgende dag vroeg opgestaan en naar het meer gegaan. Quilotoa is een kratermeer en je kan er een rondje omheen lopen op bijna 4000 meter. We begonnen vol goede moed aan het rondje, er dook nog een indiaan op die ons wel wilde gidsen, maar ik wist papa te overtuigen dat dat totaal onnodig was, op een rondje lopen kan je niet verdwalen. Euh... wel dus. Ongeveer na twee uur volgde we gewoon het pad, maar bleken we toch het meer niet meer te kunnen zien. We probeerde de weg te vragen aan twee indianen vrouwen die daar op die koeien aan het letten waren, maar die zeiden alleen maar omhoog omhoog. Wij zoeken naar een pad, omhoog, omlaag toen we bijna zo ver waren om te proberen de zelfde weg terug te lopen zag ik iets wat wel voor een pad kon doorgaan. We besloten het te proberen en inderdaad, we kwamen weer goed uit. Het was echt een hele zware wandeling, of hike zoals alle backpackers zeggen, maar super de moeite waard om dit avontuur samen mee te maken. De dag daarna de bus naar Guayaquil gepakt om daar de laatste dagen door te brengen in een super chic hotel. Toen papa wegging mocht ik nog een nachtje blijven en zo zat ik dus alleen in een tophotel! De volgende dag besloot ik naar Montañita te gaan. Een super touristisch laid back plaatsje. Gelijk leuk contact met de buren uit het hostal en een aantal dagen met hen doorgebracht, voornamelijk chillend. Daarna door naar Puerto Lopez waar ik een toer naar Isla de la plata wilde doen oftewel the poor mans Galapagos. We hebben inderdaad de blue footed boobies gezien en een mooie wandeling over het eiland gemaakt. De volgende dag ging ik met een stel dat ik ontmoet had mee met een man die zichzelf de piraat noemde. Eerst gingen we vissen en toen snorkelen. Het begon keihard te regenen en te stormen onderweg en hing zeeziek overboord, maar het was het waard, de hoge golven, de donkere rotsen van een eiland waar we vlakbij zaten en vele vogels die rondcircelde opzoek naar een lekker visje.
Vanuit Puerto Lopez naar Cuenca gegaan, ontzettend mooie stad en heerlijk om door heen te lopen. Ik was altijd op vakanties al aan het zoeken naar een perfecte hoed, maar ik vond hem nooit. Dat heeft heel wat gefrustreede momenten teweeg gebracht, vraag maar na. Hier in Cuenca maakte ze de pananma hoed, komt dus niet uit panama! en hier heb ik mijn ideaale hoed gevonden. Kreeg ook nog een beetje korting toen ik uitgebreid had verteld over mijn vrijwilligsters avontuur. Beetje jammer dat ik heb twee weken later een keer in de bus heb laten liggen... (grrrr)
Van Cuenca naar Vilcabamba de vallei van de langlevende. Ik had bij het reseachen thuis daar al een geweldig hostal gevonden en voor dat ik wist waar Vilcabamba was wist ik dat ik naar dat hostal toe moest. Het was inderdaad heel erg leuk. Heb een aantal hikes gedaan (op mijn Palladiums want de wandelschoenen had ik weer aan papa mee terug gegeven in de veronderstelling dat ik na Quilotoa echt niet meer ging wandelen). En een heerlijke massaje gahad.
Van Vilcabamba had ik makkelijk naar Peru kunnen oversteken, maar ik was nog niet klaar in het door mij zo geliefde Ecuador. En besloot weer helemaal naar het noorden te gaan naar Otavalo. Daar had ik in een klein indianen dorpje een heel leuk hostal gevonden met nederlandse eigenaresse. Het was ook carnaval die week en dat heb ik geweten! De avonden werden dansend in cirkels doorgebracht en de dagen vol watergevechten, met niet alleen water maar ook meel, eigen, schuim en verf! Door een familie werd ik nog op sleeptouw genomen naar Cotocachi en Cuicotchi. Dan merk je wel als er een auto bij de hand is dat dat alles wel veel makkelijker maakt! Echt een heerlijke tijd daar gehad.
Daarna had ik bedacht dat ik naar Mindo wilde een klein dorpje waar veel te doen zou zijn. Ik was zo gewend aan het Ecuatoriaanse leven dat ik ervan uitging dat gewoon op elk willekeurig moment een bus ging, dit bleek dus niet zo te zijn en ik strande om acht uur s avonds in een klein dorpje. Daar heb ik toen maar overnacht en ben s ochtends vroeg weer verder gegaan. Uiteindelijk ben ik maar een dagje in Mindo geweest want ik had geregeld dat ik een week op een soort ecofarm kon werken. Toen ik daar aankwam bleek het van de Hare Krishna´s te zijn. Ik het begin vond ik het er echt verschrikkelijk, maar na anderhalve dag begon ik het wel naar mijn zin te hebben. Ze hebben een vrijwilligers programma en daar kwamen hele leuke mensen op af. Het was zo dat je s ochtends vier uur moest werken en dan kreeg ja voor 10 dollag per dag eten, een bed en een warme douche. Ook kon je ook nog mee doen met yoga klassen en mantra zing sessies. Dat eerste heb ik wel gedaan, het tweede maar even gelaten.
Vanuit Rio Negro waar de Hare Krishna´s zaten was het niet lang naar Ambato. Eerst nog een leuke lekkere dag in baños gehad, waar ik ook Bas tegen het lijf liep, ben ik zaterdagmiddag naar het project geweest om de jongens voor de laatste keer gedag te zeggen. Ik werd warm onthaald en het was heel erg leuk om ze allemaal weer te zien. Toen ik weg kon was ik namelijk wel blij, maar na een dag of drie begon ik de jongens ook enorm te missen! Het was heerlijk om op het project te kunnen zijn, maar niet de verantwoordlijkheid te hebben. Zondagavond nam ik om 22.30 de bus naar het zuiden waar ik rond 8u s ochtend aankwam. Vanuit daar een ticket naar Peru geregeld. Ik had allemaal enge verhalen over de grensovergang gelezen toen ik alleen maar probeerde op te zoeken of je er iets voor moest betelen, maar het viel ontzettend mee. Om tien uur kwamen we aan in Piura, Peru en ik heb toen snel met twee engelse meisje een hostal gezocht. De volgende dag waren ze er alweer vandoor, maar ik wilde nog even in Piura kijken. Dat was absoluut niet nodig geweest. Het was vies, heet, lawaaierig met auto´s en opdringerige mannen. s middags nam ik de bus naar Chiclayo iets naar het noorden. Ook hier probeerde ik het weer maar het leek wel nog erger dan Piura. Deze ochtend werd ik om zes uur wakker gemaakt door iemand van het hostel, of ik niet diegene was die vroeg wakker gemaakt wilde worden, euuh nee! Toen om acht uur werd er nog eens op mijn deur geklopt met de mededeling dat mijn kamer onderwater stond omdat een of andere vrouw het water niet uit had gezet in haar kamer. Ik besloot Chiclayo nog een kans te geven, maar weer vond ik het niets aan. Heb voor deze avond dus een busticket geboekt naar Cajamarca in de Andes. Ik hoop dat het daar wat rustiger is que toeterende taxi´s en dat de mannen niet zo opdringerig zijn.
Mijn ervaringen tot nu toew in Peru zijn dus nog niet echt denderend, maar ik hoop dat dat wel komt (verwacht ik wel). Ecuador daarentegen ben ik echt laaiend over, het is een geweldig land, alles is er strand, bergen en jungle en de mensen zijn er supervriendelijk. Iedereen staat klaar om je te helpen zonder (geld) bijbedoelingen.
Ik hoop dat ik jullie weer helemaal op de hoogte heb gesteld en ik zal proberen wat vaker te schrijven, maar ik beloof niets...
Heel erg veel liefs voor jullie allemaal en heel erg bedankt voor alle leuke en lieve reacties!
Un abrazo fuerte
Fleur
-
28 Februari 2013 - 09:11
Ruud:
Hola Mujer acabo de leer tus aventuras y me emocionan un poquito. Tu amor por Ecuador, por la gente, el proyecto y todo lo que haces son pruebas de tus capacidades y talentos. Ecuador es tu primer amor y ya sabes como son los primeros amores, hay un montón de canciones sobre el tema. Bueno, pues, vale, qué más, qué te cuento, qué hay: te echo de menos un poquito, nada más, un abrazo de tu "tío", chau. -
28 Februari 2013 - 10:03
Maria:
Leuk om te lezen Fleur! En heel erg bedankt voor je lieve mailtje met mijn verjaardag. ik moest er hardop om lachen:) Kussen! -
28 Februari 2013 - 18:07
Wieke:
He die Fleur,
leuk weer van je te horen, het is inderdaad een tijd geleden! Wat een ervaringen, ben benieuwd of je nog in Nederland kan wennen!! Geniet er nog maar van, hoop dat Peru je toch goed gaat bevallen!! Net gehoord dat vanaf maandag de lente gaat beginnen, lijkt me heerlij! Liefs Wieke -
28 Februari 2013 - 19:47
Tante Mariet (zus Van Oma):
Geweldige ervaring voor jonge mensen!! Het zijn levenservaringen, die je niet vergeet!! -
28 Februari 2013 - 20:39
Dineke:
Leuk je ervaringen te lezen en zo op de hoogte te blijven van je avonturen. Ik hoop dat Peru je nog beter gaar bevallen. Anders weer lekker terug naar ecuador toch. Veel mooie ervaringen gewenst groetjes Dineke -
01 Maart 2013 - 08:54
Joost:
Hoi Fleur, Reis maar lekker door. Soms krijg je ineens de wind mee en verdwijnen al die zeurende mensen als sneeuw. Hier begint volgens de weersverwachting volgende week ook de lente. !>) -
02 Maart 2013 - 20:06
Mariejose:
Hey fleur,leuk zo'n gedetailleerd verhaal. Bijzonder hoe enorm flexibel je bent.
Ik vind het zo knap dat je telkens weer mensen ontmoet waar je samen mee optrekt. Hoop dat je nog veel leuks, bijzonders op je pad treft. Groetjes van mariejose
-
02 Maart 2013 - 22:19
Oma En Opa Leferink:
Leuk dat hele lange verslag.en nu gaan we jou volgen het telefoon nummer wat ik je heb gestuurd is van een neef van Ricardo hij is de zoon van een broer van Ricardo. Hij heeft dus dezelfde Naam. Parades hij heeft 2 jonge kinderen.
qik mail wel weer liefsen geniet maar -
08 Maart 2013 - 10:30
Mieke:
Hoi Fleur,
Leuk om weer een update van je reisavonturen te kunnen lezen.
Hoop dat inmiddels Peru zich van zijn charmante kant heeft laten zien.
Vanmorgen Sophie op het vliegtuig gezet naar Argentinie. Zij komt jouw kant op.
Hoorde van haar dat jullie elkaar mischien treffen in Argentinie. Dat zou leuk zijn babyvriedinnen die elkaar op de Pampas of op Antartica treffen. Wens je nog veel reisplezier.
Mieke -
10 Maart 2013 - 16:09
Jolandi Leferink:
Hoi Fleur,
Mooi, al die avonturen. Peru lijkt me ook wat toeristischer dan ecuador en dan merk je vaker dat de mensen wat opdringeriger worden.
Het lijkt me wel leen prachtig land. Fijn dat je zo fantastisch Spaans spreekt (volgens Erik). Zo ben je in de gelegenheid om contact te maken. Bovendien versta je het dan als mensen wat van je zeggen in de bus of in een restaurant. Fleur, ik hoop dat je nog een mooie tijd zult hebben. Hier in Enschede ligt voor de zoveelste keer sneeuw en ik heb er echt genoeg van. Als je weer terug komt is het vast beter.
Groet, Jolandi -
10 Maart 2013 - 16:46
Opa Oma Leferink:
Wat jammer toch dat het skypen afgelopen week niet zo goed ging, maar we proberen het nog wel eens Je pa was hier (VRIJDAG} masar hij was een beetje ziek en hebben we het maar even over jou gehad,maar hij komt Woensdag opa helpen en dan vraag ik hem wel alles. Peru is natuurlijk wel een groot land en dat is toch anders dan Ecuadord Maar het heeft wel veel toeristische plekken Ik zoek weer alles op op het internet. Leuk toch dat het kan Opa is af en toe weer aan het werken op het land Dat is zijn lust en zijn leven. Hoe is het weer daar. Hier lag vanmorgen weer een laagje sneeuw Van mij mag de lente wel eens komen Berend komt af en toe hier en dan doet hij de boekhouding voor opa Toch fijn dat hij zo dichtbij woont Nu ga ik eindigen. We hebben vanmorgen bezoek gehad van vrienden die samen met ons inTanzania woonden van 1958 tot 1962 Hij was arts in Sengerema de plek waar Jeroen Berkhout zoveel over schreef (waar ben jij) Fleur we horen wel hoe het verder gaat Geniet van al die oude plekken en van de mensen die je daar ont moet Liefs opa oma -
29 Maart 2013 - 22:45
Hedy:
Hoi lieve Fleur,
Ik kocht vandaag elstar appels in de winkel en daar stond bij dat ze uit Peru kwamen....ik moest direct aan jou denk, Zit je eigenlijk nog in Peru of ben je al overgestoken naar een ander land, of zijn de plannen helemaal veranderd.
Blijf nog maar lekker in het warme weer want hier sneeuwt het en is het koud, we zijn er allemaal chagerijnig van. Ik ben benieuwd of ze Pasen groots vieren in zuid amerika. In Spanje vieren ze het namelijk heel groots en aangezien er in het verleden een paar van die mannetjes en vrouwtjes naar zuid amerika zijn vertrokken neem ik aan dat het daar ook wel wordt gevierd.
Ben je nog aan het reizen. Het is leuk dat je ons af en toe op de hoogte houdt.
Morgen ga ik naar opa en oma en daar blijf ik ook met pasen om lekker te brunchen.
Gisteren met mijn bedrijf gebowld, was voor mij alweer een eeuw geleden dat ik dat gedaan had. Ik deed het nog niet zo slecht ondanks dat ik door al die jongens werd uitgelachen om mijn stijl van gooien. Viel net buiten de prijzen.
Ik ben benieuwd naar welke landen je nog gaat en hoe het nu met spaans gaat en of je onderweg leuke mensen ontmoet. Houd ons gauw weer op de hoogte aub. dikke zoek Hedy -
31 Maart 2013 - 17:30
Yolande:
Hoi Fleur, waar ben jij nu? Ik wil weer meer lezen...
Hoe is Pasen daar ergens in Zuid Amerika? groetjes en veel plezier, Yolande
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
